“Willen we chagrijnig winnen?” “NEE!!!”
“Willen we blij verliezen?” “JA!!!”

Deze uitspraak weerklonk nog in mijn hoofd terwijl we na een jongeren viering in de Nicolaaskerk op weg gingen naar Poeldijk, om daar mee te doen met het Jongerenkorenfestival. De 37ste editie wel te verstaan. Deze reis was voornamelijk om ervaring op te doen en te zien wat andere koren kunnen.

Praise, plus een aantal leden van het tienerkoor L.O.L., namen plaats, ieder gekleed in hun groene Praise polo. Die tevens zeer vers van de pers kwamen. Voor we aan de beurt waren kwamen nog vele andere koren, je zou beter kunnen zeggen dat we als voorlaatste waren.

Ik moet toegeven dat zo nu en dan, als een koor ging staan, ik dacht, dat kunnen wij blijer. Een kleine ik danste in mijn hoofd als ik zag dat het koor dat daar op de planken stond zo serieus keek. Ik dacht even aan ons motto: “Willen we blij verliezen?” “Ja, maar blij winnen kan ook nog!”

Terwijl Wendy uit ons koor in de publiekjury zat, zat de rest toch denk ik wat gemakkelijker in de zaal. Gezellig bij elkaar, zo nu en dan ook wel te geinen met elkaar, of ik in ieder geval ik wel. Maar deze gein werd toch wel minder in de pauze, ik voelde een gezonde spanning opkomen. Ik had er zin in! In de pauze was het onze beurt om in te zingen, om ons klaar te maken voor dat moment, die drie nummers die wij gingen zingen, voor dat moment dat wij al onze blijdschap de zaal in zouden slingeren.

Toen was het zo ver, Praise was aan de beurt. Onder het geluid van de chimes van de drummer begaf het koor zich naar voren. De groenheid vulde het podium. Terwijl ik het drumstel naar gelieven inrichtte werd Sander op het podium geïnterviewd, de woorden ‘een positief eigenwijs koor’ klonken als muziek in mijn oren. Het interview was al even klaar toen ik nog de laatste dingen aan het drumstel veranderde.

Daar begonnen we, Naar wie ben ik opzoek?, het lied vulde de zaal. Zo leek het, het vulde zeker mijn oren aangezien er een monitor die het koor versterkte naast mijn oren stond. Na dit verplichte nummer was het tijd voor iets totaal anders, Vois sur ton chemin (dat is Frans voor Kijk op je pad). We eindigde met het spetterende nummer Lef. Waar je er toch achter komt dat als je iets in een microfoon zegt je dit toch wel hard doet, maar wat er ook gebeurt altijd blijven lachen.

Zo bleven we lachen, lachen tijdens het zingen van een herfst lied, lachen tijdens het wachten tot jury klaar was, lachen tijdens het met alle koren samen zingen. Het duurde even voor de jury er uit was. Wat het allemaal tevens spannend maakte. Zouden wij toch een prijs hebben gewonnen? Die vraag spookte door mijn hoofd. Jammer genoeg mocht het niet zo zijn. Maar het was wel een geweldige ervaring en zeker voor herhaling vatbaar.

Tevens PaMa gefeliciteerd met jullie prijs!

Na de ervaring in Poeldijk moet er natuurlijk gegeten worden. En gegeten hebben we zeker. Heerlijk Grieks bij Parthenon in Zoetermeer. Lekker bijpraten onder het genot van Griekse maaltijden. Zelfs hier gaat de blijdschap van Praise door. Wat een dag!